Pune: Yol, bir yerden bir yere gitmenin bir yolundan daha fazlasıdır. Birçok topluluk için pazarlar, yiyecek ve temel hizmetler için bir cankurtaran halatıdır. Gıdanın mevcudiyeti, erişimi, daha iyi kullanımı ve stabilitesi, taşıma yöntemlerine bağlıdır. Daha iyi yollar, açlığı azaltmak için önemlidir. Yiyeceklerin çiftçilerden pazarlara ulaşmasını sağlamaya yardımcı olurlar.
Tümgeneral John Briggs, Doğu Hindistan Şirketi’ne tahıl taşımacılığı için Khandesh’ten Poonah’a giden iyi yolların satış fiyatını önemli ölçüde düşüreceğini söyledi. (KAYNAK)
1838’de güney Hindistan’ın daha büyük bir kısmı eksik musondan etkilendi. Akarsular ve rezervuarlar çoğunlukla kurudu, mahsuller mahvoldu. Poona’da bir kalabalık, tüccarların çok daha yüksek bir fiyata sattığı tahılları yağmaladı ve yağmaladı. İsyancılar tutuklandı ve hapsedildi.
Tahıl fiyatı birkaç gündür hızla yükselmişti. Şikayetler hakime iletildi. Ama cevabı şuydu: “Ne yapabiliriz? Herkes malını dilediği gibi satma hakkına sahiptir!”
Bombay Gazetesi, yargıca ve “kötü tüccarlara” karşı bir tirada katıldı. İsyancıların derhal serbest bırakılması ve sübvansiyonlu bir oranda tahıl sağlanması çağrısında bulundu. Ayrıca Poona yakınlarındaki her köyde tahıl ambarlarının kurulması talep edildi.
Ancak Calcutta Quarterly Review’de yağma için halkı ve köylüleri suçlayan bazı mektuplar çıktı. Mektuplarda, satış fiyatlarına tüccarların karar verme hakkının olduğuna inanan yazarların isimleri yoktu. Dükkan sahibinin yüksek fiyatlarla ilgilendiğini varsaymayı “kaba” bir hata olarak gördüler; Tersine, zahirenin fiyatı ne kadar yükselirse, satışları o kadar sınırlıydı ve sonuç olarak, kural olarak, kârı o kadar küçüktü. Onların görüşüne göre, çiftçi doğal olarak kıtlıktan yararlandı ve tüccarın fiyatını yükselten oydu, böylece mahsulünün bir kısmındaki kaybı geri kalanının artan kârıyla telafi ediyordu.
Gıda isyanlarını çevreleyen tartışmalarda, tahıl taşımak için iyi yolların olmamasından hiç bahsedilmedi. Söylem, yalnızca tüccarın kâr etme hakkına odaklandı.
O zamanlar, Hindistan nüfusunun büyük bir kısmı hayatta kalabilmek için geçimlik tarıma bağlıydı – sadece ihtiyaçlarını karşılamak için mahsul yetiştirdiler ve hayvancılık yaptılar. Daha iyi yolların olmaması, çiftçilerin yılın büyük bir bölümünde pazarlara erişememeleri veya köylerinin dışına çıkamamaları nedeniyle geçimlerini zorlaştırdı.
Birkaç yıl sonra, 1846’da Doğu Hindistan Şirketi, Hindistan’daki pamuk büyümesini incelemek için bir komite kurdu. Hindistan’da tarıma büyük ilgi duyan birkaç erkek üzerinde çalışıldı. Komite, yanıt verenleri pamuk yetiştirmenin çeşitli yönleri hakkında sorgularken, aynı zamanda ülkenin belirli bölgeleri arasında iyi yollar inşa etmemenin “kötü sonuçlarına” da baktı.
Tümgeneral John Briggs’in sorgusu sırasında gün ışığına çıkan dikkate değer bir örnek, muson mevsiminde Candeish (Khandesh) ile Poonah arasında bir yol yapılması gereğinin imalarını gösterdi.
Briggs, Doğu Hindistan Şirketi ordusunda bir İngiliz subayıydı. Maharatta Savaşlarına katıldı ve ikinci kampanyada Sir John Malcolm altında siyasi bir subay olarak görev yaptı. Mountstuart Elphintone’un Deccan’daki asistanlarından biriydi, ardından Satara’da ikamet eden Kaptan Grant Duff’ın yerine Khandesh’te görev yaptı. Aynı zamanda Mysore’un baş komiseriydi ve Hindistan’ı sonsuza dek terk etmeden önce bir süre Nagpur konutunda görev yaptı.
Komisyon, Briggs’i Londra’da soruşturmuş. Ona göre, 1823’te, Poona’dan yaklaşık 300 mil uzakta, Taptee Nehri’nin güneyinde yer alan Khandesh’te mısır yetiştiriciliği çeyrekte 6 şilinden 8 şiline düşmüştü; Aurangabad’da her çeyrekte 34 saniyeydi ve Poona’da her çeyrekte 64 ila 70 $ arasındaydı. Ancak muson yağmurları erken geldiği ve yol olmadığı için Khandesh’ten gelen tahıl Poona’ya ulaşamadı.
Kötü yollar, Hindistan’daki İngilizler için her zaman bir sorun olmuştur. 1817’de Khandesh’te bir yerde on beş günden fazla bir süvari alayı tutuldu ve atlar dizlerine kadar gelen derin pamuklu toprak nedeniyle hareket edemediler ve neredeyse alamayacaklarından korktular. onları suya.
Tahıl arzının son derece düşük olduğu ve bunun sonucunda büyük indirimlerin yapılması gereken Khandesh’te bol miktarda tahıl vardı; kötü bir mevsimin geçtiği Poona’da ise mısır çok pahalıydı.
Gıda fiyatları, gıdaya erişimin bir göstergesi olarak kabul edilmektedir. Yüksek gıda fiyatları genel olarak tüketicilerin gıdaya erişimini olumsuz etkilemektedir. Yüksek gıda fiyatları, gıdaya olan talebi ve dolayısıyla kişi başına düşen gıda mevcudiyetini azaltmaktadır. 64er’in fiyatı, yani Poona’daki tahıl fiyatı, Hindistan’da “yüksek” kabul edildi.
Briggs’e göre, tekerlekli arabaların üzerinde seyahat edebileceği bir yol olsaydı, Khandesh’ten Poona’ya ihraç edilen tahılın taşınmasının muhtemel maliyeti, mil başına ton başına yaklaşık D4 olurdu; Mısır, Poona’da çok kolay bir şekilde çeyrek başına yaklaşık 12 şiline satılabilirdi.
Briggs, şirketin neden yerli yöneticileri örnek almadığını merak etti. Mysore hükümeti, 19. yüzyılın başlarında tahıl taşımacılığı için yollar inşa etmeye başlamıştı. Satara hükümeti yollara çok para harcadı. Albay Lawrence, Lahor hükümetinin Lahor’dan Sindh’teki kasabalara giden yolların inşasına her yıl büyük miktarda para harcamasına neden olmuştu.
Doğu Hindistan Şirketi, Babür zamanında Hindistan’da her iki yanında kilometrelerce ağaç sıraları olan çok iyi yollar olduğunu bilmesine rağmen, birkaç İngiliz subay, çeşitli hükümetler tarafından yolların inşası için tahsis edilen tüm fonların yalnızca tavsiyelerden geldiğine inanıyordu. Avrupa vatandaşları. Yerliler genellikle kendi topraklarında yol inşa etmezlerdi.
Ek olarak, Hindistan’ın gelirleri nadiren harcamalarını karşılıyordu. Doğu Hindistan Şirketi ne zaman savaşa girmek zorunda kalsa, borç alır ve birkaç milyonluk savaş borcuna katlanırdı; Ancak, yol yapımı için nispeten düşük seviyelerde benzer krediler alınmış olsaydı, bazı yetkililer gelirin önemli ölçüde artacağını söylüyor.
Briggs, komisyona, Hindistan’ın yerli halkının iyi bir yol için makul bir ücret ödemeye hiçbir itirazı olmayacağına ve bunu yalnızca önceki yerel hükümetler tarafından uygulamaya konan eski ücretlendirme sisteminin bir devamı olarak göreceklerine dair güvence verdi.
Şirketi Khandesh ile Poona arasında bir yol inşa etmeye ikna etti.
Gıda stabilitesi, gıdaya düzenli ve yeterli erişim gerektirir. Olumsuz hava koşulları, siyasi istikrarsızlık ve artan gıda fiyatları gibi diğer ekonomik faktörler istikrarı ve dolayısıyla insanların gıda güvenliğini etkileyebilir. Briggs’in açıklaması, bazı İngiliz subayların bunu anlamasına yardımcı oldu.
Chinmay Damle bir araştırmacı ve yemek aşığıdır. Burada Pune’un yemek kültürü hakkında yazıyor. Kendisiyle [email protected] adresinden iletişime geçilebilir.
Tümgeneral John Briggs, Doğu Hindistan Şirketi’ne tahıl taşımacılığı için Khandesh’ten Poonah’a giden iyi yolların satış fiyatını önemli ölçüde düşüreceğini söyledi. (KAYNAK)
1838’de güney Hindistan’ın daha büyük bir kısmı eksik musondan etkilendi. Akarsular ve rezervuarlar çoğunlukla kurudu, mahsuller mahvoldu. Poona’da bir kalabalık, tüccarların çok daha yüksek bir fiyata sattığı tahılları yağmaladı ve yağmaladı. İsyancılar tutuklandı ve hapsedildi.
Tahıl fiyatı birkaç gündür hızla yükselmişti. Şikayetler hakime iletildi. Ama cevabı şuydu: “Ne yapabiliriz? Herkes malını dilediği gibi satma hakkına sahiptir!”
Bombay Gazetesi, yargıca ve “kötü tüccarlara” karşı bir tirada katıldı. İsyancıların derhal serbest bırakılması ve sübvansiyonlu bir oranda tahıl sağlanması çağrısında bulundu. Ayrıca Poona yakınlarındaki her köyde tahıl ambarlarının kurulması talep edildi.
Ancak Calcutta Quarterly Review’de yağma için halkı ve köylüleri suçlayan bazı mektuplar çıktı. Mektuplarda, satış fiyatlarına tüccarların karar verme hakkının olduğuna inanan yazarların isimleri yoktu. Dükkan sahibinin yüksek fiyatlarla ilgilendiğini varsaymayı “kaba” bir hata olarak gördüler; Tersine, zahirenin fiyatı ne kadar yükselirse, satışları o kadar sınırlıydı ve sonuç olarak, kural olarak, kârı o kadar küçüktü. Onların görüşüne göre, çiftçi doğal olarak kıtlıktan yararlandı ve tüccarın fiyatını yükselten oydu, böylece mahsulünün bir kısmındaki kaybı geri kalanının artan kârıyla telafi ediyordu.
Gıda isyanlarını çevreleyen tartışmalarda, tahıl taşımak için iyi yolların olmamasından hiç bahsedilmedi. Söylem, yalnızca tüccarın kâr etme hakkına odaklandı.
O zamanlar, Hindistan nüfusunun büyük bir kısmı hayatta kalabilmek için geçimlik tarıma bağlıydı – sadece ihtiyaçlarını karşılamak için mahsul yetiştirdiler ve hayvancılık yaptılar. Daha iyi yolların olmaması, çiftçilerin yılın büyük bir bölümünde pazarlara erişememeleri veya köylerinin dışına çıkamamaları nedeniyle geçimlerini zorlaştırdı.
Birkaç yıl sonra, 1846’da Doğu Hindistan Şirketi, Hindistan’daki pamuk büyümesini incelemek için bir komite kurdu. Hindistan’da tarıma büyük ilgi duyan birkaç erkek üzerinde çalışıldı. Komite, yanıt verenleri pamuk yetiştirmenin çeşitli yönleri hakkında sorgularken, aynı zamanda ülkenin belirli bölgeleri arasında iyi yollar inşa etmemenin “kötü sonuçlarına” da baktı.
Tümgeneral John Briggs’in sorgusu sırasında gün ışığına çıkan dikkate değer bir örnek, muson mevsiminde Candeish (Khandesh) ile Poonah arasında bir yol yapılması gereğinin imalarını gösterdi.
Briggs, Doğu Hindistan Şirketi ordusunda bir İngiliz subayıydı. Maharatta Savaşlarına katıldı ve ikinci kampanyada Sir John Malcolm altında siyasi bir subay olarak görev yaptı. Mountstuart Elphintone’un Deccan’daki asistanlarından biriydi, ardından Satara’da ikamet eden Kaptan Grant Duff’ın yerine Khandesh’te görev yaptı. Aynı zamanda Mysore’un baş komiseriydi ve Hindistan’ı sonsuza dek terk etmeden önce bir süre Nagpur konutunda görev yaptı.
Komisyon, Briggs’i Londra’da soruşturmuş. Ona göre, 1823’te, Poona’dan yaklaşık 300 mil uzakta, Taptee Nehri’nin güneyinde yer alan Khandesh’te mısır yetiştiriciliği çeyrekte 6 şilinden 8 şiline düşmüştü; Aurangabad’da her çeyrekte 34 saniyeydi ve Poona’da her çeyrekte 64 ila 70 $ arasındaydı. Ancak muson yağmurları erken geldiği ve yol olmadığı için Khandesh’ten gelen tahıl Poona’ya ulaşamadı.
Kötü yollar, Hindistan’daki İngilizler için her zaman bir sorun olmuştur. 1817’de Khandesh’te bir yerde on beş günden fazla bir süvari alayı tutuldu ve atlar dizlerine kadar gelen derin pamuklu toprak nedeniyle hareket edemediler ve neredeyse alamayacaklarından korktular. onları suya.
Tahıl arzının son derece düşük olduğu ve bunun sonucunda büyük indirimlerin yapılması gereken Khandesh’te bol miktarda tahıl vardı; kötü bir mevsimin geçtiği Poona’da ise mısır çok pahalıydı.
Gıda fiyatları, gıdaya erişimin bir göstergesi olarak kabul edilmektedir. Yüksek gıda fiyatları genel olarak tüketicilerin gıdaya erişimini olumsuz etkilemektedir. Yüksek gıda fiyatları, gıdaya olan talebi ve dolayısıyla kişi başına düşen gıda mevcudiyetini azaltmaktadır. 64er’in fiyatı, yani Poona’daki tahıl fiyatı, Hindistan’da “yüksek” kabul edildi.
Briggs’e göre, tekerlekli arabaların üzerinde seyahat edebileceği bir yol olsaydı, Khandesh’ten Poona’ya ihraç edilen tahılın taşınmasının muhtemel maliyeti, mil başına ton başına yaklaşık D4 olurdu; Mısır, Poona’da çok kolay bir şekilde çeyrek başına yaklaşık 12 şiline satılabilirdi.
Briggs, şirketin neden yerli yöneticileri örnek almadığını merak etti. Mysore hükümeti, 19. yüzyılın başlarında tahıl taşımacılığı için yollar inşa etmeye başlamıştı. Satara hükümeti yollara çok para harcadı. Albay Lawrence, Lahor hükümetinin Lahor’dan Sindh’teki kasabalara giden yolların inşasına her yıl büyük miktarda para harcamasına neden olmuştu.
Doğu Hindistan Şirketi, Babür zamanında Hindistan’da her iki yanında kilometrelerce ağaç sıraları olan çok iyi yollar olduğunu bilmesine rağmen, birkaç İngiliz subay, çeşitli hükümetler tarafından yolların inşası için tahsis edilen tüm fonların yalnızca tavsiyelerden geldiğine inanıyordu. Avrupa vatandaşları. Yerliler genellikle kendi topraklarında yol inşa etmezlerdi.
Ek olarak, Hindistan’ın gelirleri nadiren harcamalarını karşılıyordu. Doğu Hindistan Şirketi ne zaman savaşa girmek zorunda kalsa, borç alır ve birkaç milyonluk savaş borcuna katlanırdı; Ancak, yol yapımı için nispeten düşük seviyelerde benzer krediler alınmış olsaydı, bazı yetkililer gelirin önemli ölçüde artacağını söylüyor.
Briggs, komisyona, Hindistan’ın yerli halkının iyi bir yol için makul bir ücret ödemeye hiçbir itirazı olmayacağına ve bunu yalnızca önceki yerel hükümetler tarafından uygulamaya konan eski ücretlendirme sisteminin bir devamı olarak göreceklerine dair güvence verdi.
Şirketi Khandesh ile Poona arasında bir yol inşa etmeye ikna etti.
Gıda stabilitesi, gıdaya düzenli ve yeterli erişim gerektirir. Olumsuz hava koşulları, siyasi istikrarsızlık ve artan gıda fiyatları gibi diğer ekonomik faktörler istikrarı ve dolayısıyla insanların gıda güvenliğini etkileyebilir. Briggs’in açıklaması, bazı İngiliz subayların bunu anlamasına yardımcı oldu.
Chinmay Damle bir araştırmacı ve yemek aşığıdır. Burada Pune’un yemek kültürü hakkında yazıyor. Kendisiyle [email protected] adresinden iletişime geçilebilir.